یک کشتی مسافربری گرفتار توفان گردید و غرق شد. تنها دو مرد از آن کشتی جان سالم بدر برده و با رنج و تقلای زیادی خود را به جزیره ای کوچک و متروک رساندند. بعد از چند ساعت که حالشان کمی بهتر شد، شروع به جستجو پیرامون خود پرداخته و بزودی دریافتند که برای ادامه زندگی و یا نجات از آن وضع فلاکت بار، تنها چاره ای که دارند، دعاست
جزیره بسیار کوچک بود و تنها قسمت کمی از آن سرسبز بود و باقی آنرا زمینی خشک و بایر فرا گرفته بود. مسافر اول به دومین مرد نجات یافته پیشنهادی داد بدین منوال که با هم اقدام به دعا نموده و در صورت اجابت دعای هر یک از آنها، او حاکم جزیره شده و می تواند آنرا به دلخواه خود بین دو نفر تقسیم کند، چرا که معلوم خواهد شد ارج و قرب وی نزد خدا بیشتر از دیگری خواهد بود
هر دو موافقت کرده و شروع به دعا نمودند و اولین چیزی را که خواستند، غذا بود. فردای همان روز که شروع به جستجو در جزیره کردند و در همین اثنا مسافر اولی که پیشنهاد را داده بود، درختی کوچک را یافت که دارای میوه های نسبتاً خوبی بود
او با شادی فریاد زد که: "خدا دعای مرا اجابت نموده است و من می توانم این جزیره را مطابق میل خود تقسیم میکنم." بنابراین قسمت سرسبز جزیره را که درخت میوه نیز آنجا قرار داشت به خود اختصاص داده تا هر زمان که گرسنه شد از آن تناول نماید و قسمت خالی و خشک جزیره را به مسافر دوم بخشید. همچنین جیره غذائی بسیار مختصری برای مسافر دیگر جزیره تعیین کرد
یک هفته بر همین منوال گذشت. مسافر اول، اینبار که بشدت احساس تنهائی میکرد، دست به دعا برداشت و تصمیم گرفت از خدا تقاضای یک همسر نماید. از قضا، فردای همان روز کشتی دیگری در آن حوالی غرق شد و یک زن شنا کنان خود را به جزیره و درست به قسمتی که - متعلق به مسافر اول بود - رساند و طرف دیگر همچنان خالی بود
بزودی مسافر اول دریافت که برای خود و همسرش، سرپناه، پوشاک و غذای بیشتری نیاز خواهد داشت، لذا مجدداً اقدام به دعا نمود و با تعجب دید که فردای همان روز تمامی درخواستهای او اجابت گردید و هر آنچه خواسته بود به یکباره فراهم شده است. این در حالی بود که طرف دیگر جزیره همچنان خالی مانده بود
سرانجام مسافر اول از زندگی کردن در آن جزیره آنچنان خسته شد که دست به دعا برداشت و طلب نجات از آن جزیره متروک را نمود. باز هم دعایش مستجاب شد و درست فردای همان روز با تعجب دید که یک کشتی در نزدیکی ساحل جزیره و درست در کناره قسمتی که به وی متعلق بود، لنگر انداخته است
او بلافاصله دست همسرش را گرفته و همچنانکه کشتی داخل میشد به مسافر دوم که بیحال در گوشه جزیره افتاده و به خواب عمیقی فرو رفته بود، توجهی نکرد و پیش خود گفت: "اگر این شخص پیش خدا ارزشی داشت حداقل یکی از دعاهای او نیز برآورده میشد." بنابراین او را به حال خود گذاشته و سوار بر کشتی شد
درست در لحظه ای که کشتی داشت جزیره را ترک میکرد، ندایی آسمانی بگوشش رسید که: "چرا شریک خودت را در اینجا تنها میگذاری؟!"
مسافر اول پاسخ داد: "شریکم؟ او که همراهمه." منظورش، خانمش بود
در همین فکر بود که آن صدای آسمانی دوباره و با لحنی سرزنش آمیز او را خطاب کرد و گفت: "منظورم رفیقته که در جزیره تنهایش گذاشتی، او تنها کسی بود که دعایش اجابت شد!"
مسافر اول که بشدت متعجب شده بود، از کشتی پیاده شده و به شتاب نزد رفیقش رفت و او را از خواب بیدار کرد و گفت: "ببینم مگر تو چه دعائی میخواندی که حالا بایستی من بدهکارت بشم؟"
رفیق او با بیحالی و در حالیکه چشمانش را بزحمت می توانست بگشاید با صدای ضعیفی گفت: "من فقط یک جمله دعا می کردم و آن این بود که خدایا تمامی خواسته های دوستم را استجابت کن"

نعمتهایی که به ما ارزانی شده، تنها نتیجه دعاهایمان نیستند بلکه مرهون دعاهای دیگران نیز هستند