هوا سرد و سوزناک بود و خورشید دل مرده می رفت تا به زحمت از لا به لای ابرهای آبستن، با زمین و زمان خداحافظی کند.
مردم بی اعتنا به اطراف دست هایشان را محکم در جیب فرو برده و یقه ها را تا بالای گردن خود پوشش داده بودند و از کنار یکدیگر رد می شدند.
نم نمک آسمان اشک می ریخت. چترهای باز موجب می شد آنها پسر بچه گل فروش کنار خیابان را نبینند.
چشم هایش از شدت سوز پر اشک شده بود و گهگاه بغض در گلویش می پیچید.
امشب بدون حتی یک مشتری... حتی یک سکه... چگونه به خانه برود تا عطر نان، مادر و خواهرانش را خوشحال کند؟
باد در آن خیابان تنگ و تاریک می تاخت و گونه های پسرک را گلگون تر می کرد.
دستان یخ زده اش توان پاک کردن اشک هایش را نداشت که سایه ای آرام روی شانه اش پایین آمد، قاصدکی ساده به پسرک لبخند زد...
و صدای بوق ماشینی پسرک را از غم بی نانی رها کرد:
"لطفاً دو شاخه گل رز"