روباهی در راهی می رفت ناگهان کوزه ای را دید. کوزه بر شاخه درختی آویزان بود و باد آن را تکان می داد. روباه ایستاد و با دقت به کوزه نگاه کرد. باد تندی می وزید و توی کوزه می پیچید. کوزه تکان می خورد و از وزش باد به صدا در می آمد.
روباه هرگز کوزه ندیده بود. صدای باد که در کوزه می پیچید او را می ترسانید.
روباه کمی دیگر ایستاد و با ترس و لرز به کوزه نگاه کرد. وزش باد تندتر شد. روباه بیشتر ترسید و پا به فرار گذاشت. کمی دوید، ایستاد به پشت سرش نگاهی انداخت. دیگر باد نمی وزید و کوزه تکان نمی خورد. روباه آهسته آهسته به سمت کوزه بازگشت. زیر کوزه ایستاد و خوب نگاه کرد. سپس از تنه درخت بالا رفت. دست راستش را جلو برد و به کوزه زد. کوزه تکان آهسته ای خورد. روباه کوزه را چند بار دیگر تکان داد. تازه فهمید کوزه چیز ساده و بی خطری است. سرش را راست گرفت با خشم و غرور به کوزه گفت: تو مرا ترساندی، باید تو را مجازات کنم.
سپس کوزه را از شاخه درخت باز کرد. سر ریسمان را به دمش بست. از درخت به پایین پرید و شروع به دویدن کرد. همین طور که می دوید سرش را گاهی بر می گرداند و به کوزه می گفت: تو مرا ترساندی؟! حالا می دوم و می دوم تا خرد شوی.
چند لحظه بعد به کنار نهر آبی رسید. ایستاد و به نهر نگاهی انداخت. سرش را بر گرداند و به کوزه گفت: بهتر است تو را در آب غرق کنم، آن وقت پشتش را به نهر کرد و کوزه را در نهر انداخت. هنوز ریسمان را از دمش باز نکرده بود که کوزه پر از آب شد. روباه تا خواست به خودش بجنبد کوزه با سرعت به ته نهر رفت و دم او را به شدت کشید. روباه از جا جست خواست ریسمان را از دمش باز کند اما کوزه سنگین تر شد و دم او را با شدت بیشتری کشید. ناگهان دم کنده شد و با کوزه به زیر آب رفت.
روباه از درد فریادی کشید، خون زیادی از جای دم بیرون می زد. در حالی که از درد قرار نداشت ناله کنان و خون آلود پا به فرار گذاشت.