هنوز هم بعد از این همه سال، چهره ویلان را از یاد نمی برم. در واقع، در طول سی سال گذشته، همیشه روز اول ماه که حقوق بازنشستگی را دریافت می کنم، به یاد ویلان می افتم...
ویلان پتی اف، کارمند دبیرخانه اداره بود. از مال دنیا، جز حقوق اندک کارمندی هیچ عایدی دیگری نداشت. ویلان، اول ماه که حقوق می گرفت و جیبش پر می شد، شروع می کرد به حرف زدن...
روز اول ماه و هنگامی که که از بانک به اداره برمی گشت، به راحتی می شد برآمدگی جیب سمت چپش را تشخیص داد که تمام حقوقش را در آن چپانده بود.
ویلان از روزی که حقوق می گرفت تا روز پانزدهم ماه که پولش ته می کشید، نیمی از ماه سیگار برگ می کشید، نیمی از ماه مست بود و سرخوش.
من یازده سال با ویلان هم کار بودم. بعدها شنیدم، او سی سال آزگار به همین نحو گذران روزگار کرده است. روز آخر که من از اداره منتقل می شدم، ویلان روی سکوی جلوی دبیرخانه نشسته بود و سیگار برگ می کشید. به سراغش رفتم تا از او خداحافظی کنم.
کنارش نشستم و بعد از کلی حرف مفت زدن، عاقبت پرسیدم که چرا سعی نمی کند زندگی اش را سر و سامان بدهد تا از این وضع نجات پیدا کند؟
هیچ وقت یادم نمی رود. همین که سؤال را پرسیدم، به سمت من برگشت و با چهره ای متعجب، آن هم تعجبی طبیعی و اصیل پرسید: کدام وضع؟
بهت زده شدم. همین طور که به او زل زده بودم، بدون این که حرکتی کنم، ادامه دادم:
همین زندگی نصف اشرافی، نصف گدایی!!!
ویلان با شنیدن این جمله، همان طور که زل زده بود به من، ادامه داد:
تا حالا سیگار برگ اصل کشیدی؟
گفتم: نه!
گفت: تا حالا تاکسی دربست گرفتی؟
گفتم: نه!
گفت: تا حالا به یک کنسرت عالی رفتی؟
گفتم: نه!
گفت: تا حالا غذای فرانسوی خوردی؟
گفتم: نه!
گفت: تا حالا یه هفته مسکو موندی خوش بگذرونی؟
گفتم: نه!
گفت: خاک بر سرت، تا حالا زندگی کردی؟
با درماندگی گفتم: آره،... نه،... نمی دونم!!!
ویلان همین طور نگاهم می کرد. نگاهی تحقیرآمیز و سنگین...
حالا که خوب نگاهش می کردم، مردی جذاب بود و سالم. به خودم که آمدم، ویلان جلویم ایستاده بود و تاکسی رسیده بود. ویلان سیگار برگی تعارفم کرد و بعد جمله ای را گفت. جمله ای را گفت که مسیر زندگی ام را به کلی عوض کرد.
ویلان پرسید: می دونی تا کی زنده ای؟
جواب دادم: نه!
ویلان گفت: پس سعی کن دست کم نصف ماه رو زندگی کنی.