طبق معمول هر هفته، خانم نسبتاً مسن محله داشت از جلسه موعظه برمی گشت. در همین اثنا نوه اش از راه رسید و با کنایه بهش گفت: مامان بزرگ، تو مراسم امروز، براتون چه موعظه ای کردند؟
مادر بزرگ مدتی فکر کرد و سرش رو تکون داد و گفت: "عزیز، اصلاً یک کلمه اش رو هم نمی تونم به یاد بیارم."
نوه پوزخندی زد و بهش گفت: "تو که چیزی یادت نمیاد، واسه چی هر هفته به جلسه موعظه میری؟"
مادر بزرگ لبخندی زد و خم شد، سبد نخ و کامواش رو خالی کرد و داد دست نوه اش و گفت: "جون دلم اگه ممکنه بری اینو از حوض، پر آب کنی و برام بیاری"
نوه با تعجب پرسید: "تو این سبد؟ غیر ممکنه، با این همه شکاف و درز داخل سبد!"
و مادر بزرگ اصرار کرد: "لطفاً عزیزم"
نوه غرولند کنان، سبد رو برداشت و رفت، اما چند لحظه بعد، برگشت و با لحن پیروزمندانه ای گفت: "من می دونستم که امکان پذیر نیست، ببین حتی یه قطره آب هم ته سبد نمونده!"
مادر بزرگ سبد رو از دست نوه اش گرفت و با دقت زیادی وارسیش کرد گفت: "آره، راست میگی اصلاً آبی توش نیست، اما بنظر میرسه سبده تمیزتر شده، یه نگاه بنداز"