در سال 1974 مجله "گاید پست" گزارش مردی را نوشت که برای کوهپیمایی به کوهستان رفته بود که ناگهان برف و کولاک او را غافلگیر کرده و در نتیجه راهش را گم کرد...
از آنجا که برای چنین شرایطی پوشاک مناسبی همراه نداشت، می دانست که هرچه سریعتر باید پناهگاهی بیابد، در غیر اینصورت یخ می زند و می میرد.
علی رغم تلاشهایش دستها و پاهایش بر اثر سرما کرخت شدند. می دانست وقت زیادی ندارد. در همین موقع پایش به کسی خورد که یخ زده بود و در شرف مرگ بود.
او می بایست تصمیم خود را می گرفت. دستکش های خیس خود را در آورد، کنار مرد یخ زده زانو زد و دستها و پاهای او را ماساژ داد.
مرد یخ زده جان گرفت و تکان خورد و آنها به اتفاق هم به جستجوی کمک به دیگری، در واقع به خودشان کمک می کردند.
کرختی با ماساژ دادن دیگری از بین می رفت.

ما انسانها در واقع با کمک کردن به دیگران به خود کمک می کنیم. خیلی وقتها همدلی با دیگران حتی میتواند از بار دلهای خودمان کم کند.

به محض اینکه کاری در جهت منافع کسی انجام می دهید نه تنها او به شما فکر می کند، بلکه خداوند نیز به شما فکر می کند.

فراموش نکنید: دستهایی که کمک می کنند مقدس تر از دستهایی هستند که تسبیح می گردانند...!!!