در خواب دیدم با خدا گفتگویی داشتم. خدا گفت: می خواهی با من گفتگو کنی؟
گفتم: اگر وقت دارید.
خدا لبخند زد و گفت: وقت من ابدی است. چه می خواهی بپرسی؟
گفتم: چه چیز شما را بیش از همه درباره انسان متعجب میکند؟
خدا پاسخ داد: اینکه آنها از بودن در دوران کودکی ملول میشوند عجله دارند زودتر بزرگ شوند و بعد حسرت دوران کودکی را می خورند؛ اینکه سلامتشان را صرف بدست آوردن پول و بعد پولشان را خرج بازگشت سلامتشان می کنند؛ اینکه با نگرانی به آینده فکر می کنند طوریکه زمان حال فراموششان می شود چنانکه دیگر نه در حال زندگی می کنند و نه در آینده؛ اینکه چنان زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهند مرد و چنان می میرند که گویی هرگز زنده نبوده اند.
خداوند دستهای مرا در دست گرفت و هر دو مدتی ساکت بودیم. بعد پرسیدم به عنوان خالق انسانها می خواهید آنها چه درسهایی از زندگی یاد بگیرند؟
خدا دوباره با لبخند پاسخ داد: یاد بگیرند که نمی توانند دیگران را مجبور به دوست داشتن خود کنند. همه کاری که می توانند بکنند اینست که فردی دوست داشتنی باشند؛ یاد بگیرند که خوب نیست خود را با دیگران مقایسه کنند؛ یاد بگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتری دارد، بلکه کسی است که نیاز کمتری دارد؛ یاد بگیرند که ظرف چند ثانیه می توانند زخمی عمیق در دل کسانی که دوستشان دارند ایجاد کنند ولی سالها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التیام یابد؛ با گذشت بخشیدن را یاد بگیرند؛ یاد بگیرند که کسانی هستند که آنها را عمیقاً دوست دارند اما بلد نیستند احساسشان را ابراز کنند یا نشان دهند؛ یاد بگیرند که می شود دو نفر به یک موضوع واحد نگاه کنند و آنرا متفاوت ببینند و اینکه یاد بگیرند که همیشه کافی نیست دیگران آنها را ببخشند بلکه خودشان هم بایدخود را ببخشند.
من فروتنانه گفتم: برای وقتی که به من دادی متشکرم. آیا چیز دیگری نیست که دوست داشته باشید بندگانتان یاد بگیرند؟
خدا خندید و گفت: فقط بدانند که من همواره با آنها هستم، برای همیشه.