روزی یک پری که در درخت انجیری خانه داشت به لٍستر دو آرزوی جادویی پیشنهاد کرد تا هر چه می خواهد آرزو کند.
لستر آرزو کرد علاوه بر این آرزو دو آرزوی دیگر هم داشته باشد و با زیرکی به جای یک آرزو صاحب سه آرزو شد.
بعد با هر یک از این سه، سه آرزوی دیگر درخواست کرد! و با این حساب افزون بر سه آرزوی قبلی مالک نه آرزوی دیگر هم شد!
آنگاه با زرنگی تمام، با هر یک از دوازده آرزو سه آرزوی تازه طلب کرد که می شود چهل و شش تا... یا پنجاه و دوتا؟
خلاصه با هر آرزوی تازه آرزوهای بیشتری کرد تا سر انجام مالک پنج میلیارد و هفت میلیون و هجده هزار و سی و چهار آرزو شد!
آن وقت آرزوهایش را کنار هم روی زمین چید و آواز خواند و پای کوبید و بعد نشست و باز آرزو کرد!
بیشتر و بیشتر و بیشتر... و آرزوها روی هم تلنبار شد در حالی که مردم لبخند می زدند، می گریستند، عشق می ورزیدند و حرکت می کردند. لستر میان ثروت هایش -که چون کوه از دور و برش بالا رفته بود- نشسته بود و می شمرد و می شمرد و هی پیرتر و پیرتر می شد تا سر انجام یک شب وقتی به سراغش رفتند او را دیدند که میان انبوهی از آرزو مرده است.
آرزوهایش را که شمردند معلوم شد حتی یک آرزو کم و کسر ندارد همگی تر و تازه!
بیایید، بیایید، از این آرزوها چندتایی بر دارید و به لستر بیاندیشید که در دنیای سیب و دوستی و زندگی تمام آرزوهایش را به خاطر آرزوی بیشتر تباه کرد.